برگرفته از کتاب اصول قواعد و سیاست های بوم گردی
اصول بوم گردی
بوم گردی در ابتدا یک ایده بود و چارچوب و قاعده چندانی نداشت، به همین سبب بسیاری از شرکت ها و دولت ها بدون درک کاملی از اصول و مفاهیم آن، در یک زمینه شروع به کار کردند. در دهه ی ۱۹۹۰ تا حدودی اصول، راهکارها و روش های مورد تایید بوم گردی در سطح ملی بین المللی و ملی مطرح شد. این فرآیند نیاز مند همکاری افرادی از حوضه های گوناگون با سوابق مختلف بود.
هر حوضه ایی که از بوم گردی تاثیر می پذیرد باید اصول مربوط به خود را تعمیم دهد و قوانین و مقرراتی براساس امکانات موجود در سطح بین المللی ایجاد کند، هر چند این قوانین و مقررات هنوز کامل نیست و با تکامل آن فاصله زیادی دارد.
انجمن بین المللی بوم گردی، نتایج نشست همکاران این موضوع را از سال ۱۹۹۱ دنبال می کند تا مجموعه اصول ایجاد شده در این زمینه را جمع آوری کند. این اصول مورد استقبال بسیاری از جمله سازمان های مردم نهاد، بخش خصوصی، دولت ها و سازمان های آموزشی و محلی قرار گرفته است.
هنگامی که این اصول مورد مووافقت همگانی قرار گرفت، باید مقررات خاصی وضع شود تا بهترین کارایی ممکن برای بازار تعریف شود. با بهره گیری از پروژه های موجود در مورد بهترین کارهای انجام شده در این زمینه و با استفاده از هم اندیشی همکاران این حوضه در نشست های تخصصی (پژوهشگران، بخش خصوصی، سازمان های مردم نهاد و مردم محلی)، مشخص شد که این مقررات، رویکرد های عملی دارد که راه رسیدن به توسعه پایدار را هموار می سازد.
بررسی های بین المللی نشان می دهد روند تدوین و اجرای اصول و مقررات یاد شده به بهره گیری از رویکردهای گوناگون کمک می کند.
اصول بوم گردی
۱- کاهش تاثیرات منفی گردشگری بر طبیعت و فرهنگ بومی که یک سرزمین را از بین می برد.
۲- آموزش اهمیت حفاظت از محیط زیست به گردشگران.
۳- تاکید بر اهمیت مسئولیت پذیر بودن کسب و کار هایی که با مقامات محلی و افراد بومی مشارکت دارند تا نیاز های مردم محلی برآورده شود و مزیت های زیست محیطی حاصل شود.
۴- کسب درآمد مستقیم برای حفاظت از محیط زیست و برای مدیریت منابع طبیعی مناطق حفاظت شده.
۵- تاکید بر منطقه بندی گردشگری و ایجاد برنامه های مدیریتی در مناطق طبیعی که به عنوان مکان های بوم گردی مشخص شده اند.
۶- استفاده از مطالعات زیست محیطی و اجتماعی و پژوهش های طولانی مدت برای ارزیابی کاهش تاثیرات بوم گردی
۷- کوشش برای حداکثر کردن درآمد اقتصادی بوم گردی برای کشور میزبان، جامعه و کسب و کارهای محلی، به ویژه مردمی که در مناطق طبیعی و حفاظت شده یا در نزدیکی آن زندگی می کنند.
۸- بررسی و حصول اطمینان از اینکه توسعه گردشگری از محدوده تغییرات قابل قبول زیست محیطی و اجتماعی که پژوهشگران در همکاری با ساکنان محلی مشخص نموده اند، فراتر نرود.
۹- تکیه بر زیربناهایی که حداکثر هماهنگی با محیط زیست دارد و کمترین میزان استفاده از سوخت های فسیلی، حفاظت از گیاهان و حیات وحش و آمیزش با محیط زیست طبیعی و فرهنگی را دارا باشد.
منبع: اصول بوم گردی
امتیاز بینندگان:۵ ستاره