طغرا در شب دوم دی‌ماه ۱۳۰۲ دیده به جهان گشود و در سحرگاه هفتم بهمن ۱۳۸۰ چشم از جهان فرو بست، او بیش از ۳۸ سال در کسوت معلمی به زادگاهش، خور و بیابانک خدمت کرد. ادیبی بی‌ادعا بود و بهره‌ی زندگی درویشانه‌ی وی به جز صدها شاگردی که تربیت فرمود، انبوهی نوشته و یادداشت در زمینه‌ی آداب و رسوم و تاریخ زادگاهش و نوشته‌های متنوع دیگر است. کتاب‌خوان بود و از هر کتابی آنچه را که با ذوقش سازگار بود از نظم و نثر گلچین می‌کرد و با خطی خوش می‌نگاشت. فراهم آورده‌های او می‌تواند در مجموعه‌ای زیبا و دل‌انگیز عرضه شود. شاعر بود و با احساس، در شعر «طغرا» تخلص می‌کرد و از وی اشعاری در مجله‌ی ادبی یغما و مجله‌ی آینده و دیگر نشریات به چاپ رسیده است. مقالاتی هم دارد. از جمله آثار چاپ شده‌ی او عبارتند از:
- با کاروان عشق «گزیده‌ای از نوحه‌ها و مراثی» با مقدمه‌ی دکتر محمود انوار، انتشارات مگستان، ۱۳۸۰
- خور در آیینه‌ی زمان «گزیده‌ای از یادداشت‌های او»، انتشارات مگستان، ۱۳۸۹
- از خور و روزگاران «طغرا نوشت»، انتشارات آذرکِلک، ۱۳۹۱
دیوان طغرا، به یک مقدمه، نوزده دفتر و بخش پیوست تقسیم شده است. معیار اصلی در تقسیم‌بندی پنج دفتر نخست، قالب شعر بوده است. این پنج دفتر به ترتیب عبارتند از: قطعه‌ها، غزلیات، مثنوی‌ها، رباعیات و قصاید. اما ملاک تقسیم‌بندی چهارده دفتر بعدی، حوزه‌ی موضوعی اصلی شعر بوده است و شامل میلاد و مراثی معصومین (ع)، فوت و شهادت افراد، میلاد افراد، نامه‌های منظوم، توصیف زمان و مکان و اشیاء، توصیف افراد، توصیف اعمال و نقش‌ها، ماجراها، خاطرات و داستان‌ها، تاریخ ساخت و افتتاح بناها و ساختمان‌های عمومی، شکوائیه‌ها، نقدها و هجوها، بومی سروده‌ها، سروده‌هایی به گویش خوری، سپاس‌ها، سایر سروده‌ها و دفتر پایانی است.
